Chapter 25. Goodbye

Przeczytajcie notkę pod rozdziałem, proszę!

Jessica’s POV

Przechodząc przez parking, czułam na sobie wszystkie spojrzenia . Ludzie wciąż szeptali o ‘najnowszych wiadomościach’, co wyglądało jakbym z Justinem była największą atrakcją w szkole.

- Hej Jess – Amanda zagruchała, kiedy do niej szłam. Czułam się strasznie rozdarta przez to, ile miałam jej do powiedzenia.

- Cześć kochanie – Uśmiechnęłam się, ale był to fałszywy uśmiech.

- Jesteś gotowa, żeby wejść do klasy? – Ruszyła w stronę sali, kiedy ją zatrzymałam.

- Emmmr, zastanawiałam się, masz może ochotę się urwać? Mam trochę rzeczy, które chcę z siebie wyrzucić – Złączyła brwi słuchając mnie. Myślała, że po ostatnich wagarach, nigdy więcej tego nie zrobię, ale obecna sytuacja była naprawdę ważna.

- Jess wiesz, że to nie jest …

- Proszę – Warknęłam. Musiała zauważyć desperację w moich oczach, bo chwilę później szła za mną do jej samochodu.

Wchodząc do restauracji zdecydowałyśmy, że usiądziemy przy stoliku w rogu. Po zamówieniu dwóch szklanek wody,  Amanda zdecydowała się zacząć pierwsza.

- Okey, opowiadaj.

Byłam zaskoczona jej nagłą ochotą usłyszenia tego, co mam jej do powiedzenia. Mam na myśli, przecież jeszcze pół godziny temu nie chciała mnie słuchać. Ale nie byłam w nastroju, żeby ją osądzać.

- Wczoraj wieczorem Justin przygotował dla mnie romantyczną kolację – Zaczęłam.

- Oh tak, mówił mi o tym – Uśmiechnęła się, nie mając pojęcia, że o tym nie wiedziałam. Ale wydaje mi się, że to dlatego odmówiła mi spędzenia czasu razem, kiedy proponowałam.

- W każdym razie - Kontynuowałam – Było miło, dopóki nie zwymiotowałam.

- Hah Justin musi być kiepskim kucharzem – Zaśmiała się, ale nie było w tym nic śmiesznego.

- Ta, ale w każdym razie, potem usiedliśmy na kanapie i zaczęliśmy .. – Spojrzała na mnie zdezorientowana – I weszli nasi rodzice.

- Nie mów kurwa! Nie! Żartujesz! – Była w szoku – Co się potem stało? – Wytrzeszczyła oczy i pochyliła się do przodu, w oczekiwaniu.

- Hmmm .. nic. Spławiliśmy ich i potem wyjaśniłam mamie, prywatnie, co jest między nami. Szczerze mówiąc, przyjęła to nawet dobrze.

- Szczęściara. Większość rodziców by oszalało – Amanda zachichotała, co naprawdę mnie wkurzało. Ale jest moją jedyną przyjaciółką, więc po prostu zignorowałam jej zachowanie.

- Amanda, to nie jest główny wątek tej historii – Spojrzałam na swoje ręce, by potem znów na nią – Po obiedzie pojechałam do apteki, bo wciąż źle się czuła i coś w mi mówiło, że to nie zatrucie pokarmowe.

Jej twarz pobladła, kiedy zdała sobie sprawę do czego zmierzam. Siedziałam przez kilka minut cicho, próbując zatrzymać łzy, co się nie udało. Słone krople spływały po moim policzku, jedna po drugiej. Amanda złapała moją rękę w swoją, zachęcając abym kontynuowała.

- Zrobiłam test – Czułam gulę w gardle, próbując powstrzymać ciszy szloch – Jestem w ciąży.

Retrospekcja.

 Czułam jak się trzęsę, kiedy chodziłam po brudnej, publicznej toalecie w tę i powrotem. Nie mogłam się uspokoić i stanąć w miejscu. Moja głowa pulsowała, kiedy czekałam na wynik. Jedna kreska – negatywny, dwie – pozytywny.

Powstrzymywałam wymioty, które coraz bardziej dawały o sobie znać w żołądku, kiedy byłam coraz mniej cierpliwa. Co, jeśli jestem w ciąży? Co zrobię? Mam na myśli, jak na nastolatkę w ciąży nie będzie tak źle, ale mój brat pewnie mnie zostawi. Jak chora może być moja historia? I naszych rodziców. Po tym, jak powiedziałam jej o Justinie, będzie wiedziała kto jest ojcem dziecka. To prawdopodobnie wstrząśnie nią, bo zobaczy, jak blisko ze sobą byliśmy.

Łapiąc za test, przeskanowałam go, zanim spojrzałam na wynik.

Dwie kreski.

Koniec retrospekcji.

- Wszystko jest okey Jess, szzzzz nie płacz, proszę – Znalazłam się w ramionach Amandy, szlochając w jej już mokre ramię.

- A-ale to Justina – Próbowałam mówić przez płacz – O-on jest moim bratem.

Przez chwilę była cicho, ponieważ pewnie zabrakło jej słów.

- Co jeśli on mnie zostawi, Amanda. Nie pogodzę się z tym. Tak bardzo go kocham, że aż boli. Jeśli mnie zostawi, nie będę wiedziała jak iść dalej przez to gówno – Podniosłam głowę z jej ramienia, wycierając oczy. Mój makijaż zapewne był na całej twarzy, ale to była ostatnia rzecz, o jaką się martwiłam.

- Słuchaj Jess, znam  ciebie i Justina ..  i widzę, jak on na ciebie patrzy. Im szybciej mu powiesz, tym będzie miał czas na przetrawienie tego. Nie zostawi cię, obiecuję.

Miała rację. Więź między mną a Justinem jest nie do złamania. Mieliśmy gorsze chwile, znaczy, jak dziecko można porównywać do tego całego gówna, jakie przeszliśmy? Nie można. Więc dlaczego jestem zdenerwowana myślą, że mam mu o tym powiedzieć.

Szybko złapałam Amandę za talię i wypchnęłam z restauracji.

- Gdzie idziemy?! – Krzyknęła.

- Z powrotem do szkoły, muszę mu powiedzieć, muszę mu powiedzieć to teraz.

Biegnąc przez korytarz, wszyscy na mnie patrzyli, ale nie był to odpowiedni czas, żebym pokazała im, że mnie to obchodzi. Musiałam znaleźć Justina.  

Była trzecia lekcja, co znaczyło że powinien być w klasie od angielskiego. Pukając do drzwi, weszłam, po czym od razu zostałam przywitana śmiechem tłumu z mojego rozmazanego makijażu i potarganych włosów. Gdyby tylko wiedzieli.

- Dzień dobry – Próbowałam grać spokojną przed nauczycielką – Jest Justin Bieber w tej klasie?

Uśmiechnęła się, ale dostrzegłam zmartwienie w jej oczach, kiedy mierzyła mnie wzrokiem – Nie kochanie, dzwonił do domu, wydaje mi się że spędzi tam resztę dnia.

Dom, dlaczego miałby pójść do domu? Bez słowa odeszłam, zbiegając na dół i przechodząc przez podwójne drzwi. Musiałam znaleźć Justina tak szybko, jak to możliwe. 

Po raz kolejny, mijałam śmiejących się uczniów, kiedy biegłam chodnikiem do domu. Dlaczego wszyscy nas osądzają? Czułam jak serce łomocze mi w piersi, a nogi zaczynają słabnąć. Już prawie, jeszcze tylko kawałek.

Po chwili zobaczyłam dom i ku mojemu zaskoczeniu, spod drzwi frontowych odjeżdżałam taksówka. Co to było? Przez kilka sekund stałam zdezorientowana, ale po chwili przypomniałam sobie po co właściwie tu jestem.

- Kochanie, wszystko okey? – Usłyszałam delikatny głos mamy, kiedy tylko przekroczyłam próg.

- Gdzie.. Jest.. Justin – Wyspałam, desperacko próbując uregulować oddech.

Jej twarz posmutniała, kiedy do mnie podeszła i położyła dłonie na moich ramionach – Skarbie, usiądź – Popchnęła mnie na krzesło z kuchni i uklękła przede mną.

- Kochanie … - Wyglądała, jakby miała się zaraz popłakać – Justin odszedł.

Odszedł. Co ma kurwa na myśli, że odszedł.

- Odszedł i nienawidzę togo, że muszę to powiedzieć, ale nie wydaje mi się, żeby wrócił.

Poczułam jak całe ciało sztywnieje, kiedy mówiła. Dlaczego miałby po prostu odejść.

- Dlaczego miałby to zrobić – Krzyknęłam, wstając szybko z krzesła i odpychając mamę – Dlaczego!

- Jessica, uspokój się – Zaczynała być zła – Powiedział tylko, że ma dość wszystkiego, wszystkich problemów spowodowanych waszym związkiem. Zniszczyłaś mu życie.

Była taka zimna, kiedy mówiła te słowa. Justin naprawdę to powiedział, czy może to był tylko przykrywka?

Wydaje mi się, że ani ja, ani jego nienarodzone dziecko, nigdy nie dowiemy się prawdy.

______________

Kochani dotrwaliśmy do końca opowiadania! Jak wrażenia?  

Mam dla was wiadomość, zapewne się nie ucieszycie. Nie wiem czy może śledzicie mojego aska, albo twittera informacyjnego. Więc, skontaktowałam się z autorką tłumaczenie. Zapytałam się jej, czy mogę kontynuować tłumaczenie 2 części. Odpisała, że nie ma sensu tego robić, ponieważ jest tak niewiele rozdziałów i nie zamierza kończyć opowiadania. Tak więc TO JEST OSTATNI ROZDZIAŁ OPOWIADANIA. 

Jest mi bardzo smutno, bo przywiązałam się do niego. I tak naprawdę skończyło się dość ... nie wiem jak to określić. 

Chciałabym Wam bardzo podziękować za prawie 83 tysiące wejść, 54 obserwujących i 471 komentarzy! Naprawdę bardzo dziękuję!

Jeżeli macie jakieś opowiadanie, które nie ma jeszcze tłumaczenia i chcielibyście, aby się nim zajęła, napiszcie mi w komentarzu proszę! Kocham was i jeszcze raz dziękuję za wszystko ♥